Ik denk dat iedereen de Filipijnen kent. Er zijn hier veel daklozen en bedelaars, die vaak langs de kant van de weg staan. Sommige mensen kloppen op straat op je autodeur, anderen bedelen op straat met plastic bekertjes, en weer anderen helpen je met het schoonmaken van je autoramen of geven je rode enveloppen in je jeep waar je geld in mag doen. Voor mensen die al jaren in de Filipijnen wonen, zijn deze taferelen niet onbekend. Deze daklozen en bedelaars maken deel uit van de Filipijnse samenleving. Ook al leven ze op straat, hun levens worden niet genegeerd. Veel mensen kennen hen en zullen hen zoveel mogelijk helpen. Voor degenen die op straat optreden of bedelen, is het een manier van leven en een manier om de kost te verdienen. Hoewel niet iedereen het eens is met deze levensstijl, bestaan ze wel en maken ze deel uit van de Filipijnse cultuur. In de Filipijnen worden daklozen en bedelaars niet gezien als een last of een probleem. In plaats daarvan worden ze gezien als een bevolkingsgroep die hulp en aandacht nodig heeft, mensen die we moeten respecteren en om wie we moeten geven. Vaak zijn dit de groepen die de meeste hulp en steun nodig hebben en die te maken kunnen krijgen met allerlei problemen en uitdagingen, zoals gebrek aan voedsel, gebrek aan gezondheidszorg en gebrek aan verzorging. Wij moeten ons best doen om deze daklozen en bedelaars te helpen en hen de warmte en zorg van de samenleving te laten voelen. Dit helpt niet alleen hen, maar het kan er ook voor zorgen dat wij ons gelukkiger en betekenisvoller voelen.
Als de persoon in dit geval beperkte ledematen of een aangeboren afwijking heeft, heb ik mogelijk meer begrip. Van de tien bedelaars waren er echter negen gezond, met allemaal nog intacte ledematen. Dat verbaasde en verwarde mij enorm.
Mijn vriendin en ik waren net uit eten toen we plotseling een netjes geklede vrouw met tassen naar ons toe zagen komen en in haar tas snacks begonnen te verkopen. Ik werd plotseling even stil terwijl ik haar zelfverzekerde stappen naar een andere plek zag zetten. Ik kon een zucht in mijn hart niet onderdrukken: waarom vertrouwen zoveel mensen haar en zijn ze bereid hard te werken om deze snacks te verkopen? Gezien haar uiterlijk en professionele welsprekendheid denk ik dat ze een stabielere baan had kunnen vinden. Misschien wilde ze gewoon geld verdienen, of misschien vond ze het werk als verkoper wel leuk. Toch voelde ik mij een beetje ongemakkelijk, omdat ik dacht dat deze vrouw deze snacks helemaal niet met ons wilde delen. Misschien deed ze het alleen maar om geld te verdienen of had ze wat geld nodig om rond te kunnen komen. Uiteindelijk besloot ik de lekkernijen niet te kopen, omdat ik deze wankele verkooppraktijken niet wilde ondersteunen. Ik denk eerder dat deze vrouw geen echte verkoopster is, maar dat ze met haar uiterlijk en welsprekendheid mensen wil misleiden.
Een van de grootste verschillen tussen Filipino's en Chinezen is hun houding ten opzichte van werk en loon. Filipino's klagen voortdurend over de lage lonen en het gebrek aan werkgelegenheid in de Filipijnen, maar dit is geen excuus voor hun luiheid. Als zakenman weten we allemaal dat het een wonder is om een Filipijner een maand of zo te laten blijven. Maar het is moeilijk om ze te behouden. Filipino's denken misschien dat ze afhankelijk zijn van buitenlandse arbeidskrachten, omdat de lonen laag zijn en de werkgelegenheid schaars. Dit idee is echter onjuist. De Filipijnen beschikken over een groot toeristisch potentieel en veel menselijk potentieel. We kunnen lokaal talent aantrekken en behouden door de lonen te verhogen en betere werkomstandigheden te bieden. Als we Filipijnse werknemers willen behouden, moeten we hen de opleidings- en ontwikkelingsmogelijkheden bieden die ze nodig hebben, maar ook betere secundaire arbeidsvoorwaarden. Zo behouden we niet alleen talent, maar vergroten we ook hun productiviteit en werktevredenheid, en daarmee ook onze bedrijfsresultaten. We moeten er hard aan werken om de werkomstandigheden en de lonen in de Filipijnen te verbeteren, zodat de Filipino's beseffen dat ze in hun eigen land betere ontwikkelingsmogelijkheden hebben. Tegelijkertijd moeten we ernaar streven om meer Filipino's aan te trekken voor ons werkteam om culturele uitwisselingen en samenwerking tussen China en de Filipijnen te bevorderen.
Concluderend kunnen we stellen dat, hoewel de oorzaken van de economische armoede in de Filipijnen complex zijn, een van de grootste problemen wellicht de luiheid en het gebrek aan inspanning van de Filipino's is.
